Lange adem voor Langven beloond
Meer dan 5 jaar geleden sloot ik het Langven in mijn hart. Een tanende en welhaast verdroogde waterpartij. Meer een dichtgegroeide plas waar alleen in de winter een laag water in stond. Elk jaar nemen het bos en de struiken meer bezit van de natte laagte. Van een mooi ven was eigenlijk geen sprake meer. Als we niets zouden doen, zou het ven over ruwweg 10 tot 20 jaar weg zijn. Ja, gewoon helemaal weg, omdat alles uiteindelijk bos wordt. Niet omdat dit een natuurlijk proces is, maar omdat wij mensen de oorspronkelijk kale zandvlakte waar weer en wind vrij spel hadden, hebben “ingericht”. Onder meer door bomen aan te planten. Prachtig om te zien, maar uiteindelijk een grote bedreiging voor het Langven, de vennen daaromheen en het bijbehorende ecosysteem.
De afgelopen jaren heb ik met veel plezier excursies en informatiebijeenkomsten voor geïnteresseerden, beleidsmakers en politici georganiseerd. Ook voor kinderen, collega’s en familie. Niet alleen omdat het leuk was om te doen, maar ook met een doel. Een missie. Herstel en daarmee behoud van het Langven. Ons Langven, van alle Bestenaren en bezoekers uit andere en soms verre oorden. Een kwestie van lange adem, hele lange adem zou blijken. Eerst werd een aantal onderzoeken uitgevoerd en rapportages geschreven. Daaruit bleek, dat het Langven inderdaad aan het verdrogen was en dat dit uiteindelijk negatieve gevolgen voor flora en fauna zou hebben. Daarna moest een plan gemaakt worden. Een goed plan, dat aansluit bij de situatie ter plaatse. En niet onbelangrijk een plan, dat leidt tot herstel van het Langven en de vennen daaromheen. De waterbron van heel veel leven in het gebied.
Naast inhoudelijke uitdagingen waren er ook hindernissen op financieel en organisatorisch vlak te nemen. Wie pakt wat op? Wanneer eigenlijk en wie beschikt over voldoende financiële middelen? Een carrousel van belangstellenden, betrokkenen en deskundigen trok voorbij. Vier stappen vooruit om meteen daarna weer drie stappen achteruit te zetten. Een kwestie van lange adem, hele lange adem. Steeds vaker gloorde er echter hoop aan de horizon. Eerst één sprankje, daarna twee en uiteindelijk een ware gloed. Daaraan hebben de gemeente Best, wethouder Paul Gondrie, de ambtenaren Roelof Wolf en Ted van Bergen en (toen nog) het Samenwerkingsverband Regio Eindhoven een zeer belangrijke bijdrage geleverd.
Inmiddels is het bijna zo ver. Het ven wordt hersteld. Daarvoor moeten bomen worden gekapt. Waarom? Dat wil ik u graag kort uitleggen. De bomen voorkomen met hun bladeren en naalden dat een groot deel van de neerslag die de vennen moeten vullen de bodem en het grondwater bereiken. Die waterdruppels die dat uiteindelijk toch lukt, worden door de wortels van de bodem weer opgeslurpt. De vennen zijn de dupe. Die krijgen zo steeds minder water en verdrogen. Daardoor kan de vegetatie weer verder oprukken en verdrogen de vennen nog sneller. Deze negatieve cyclus gaan we gericht en met beleid doorbreken.
Hoe dat precies in zijn werk gaat, kunt u, als de planning niet wijzigt, vanaf medio oktober in het veld zien. De selectieve kapwerkzaamheden en het deels verwijderen van planten en grassen uit de vennen gaat dan van start. De gemeente heeft op een aantal plaatsen informatieborden neergezet met een nadere uitleg. Leuk om te lezen en heel informatief. Met een bijzonder voldaan gevoel schrijf ik deze korte beschouwing. Op een zonnige of regenachtige dag kom ik u vast eens tegen bij de “nieuwe” vennen. Meestal loop ik samen met mijn wollige vrienden van de schaapskudde door het gebied om alle waterpeilen te meten en hopelijk kan ik u snel berichten dat de peilen weer stijgen.
